Eindelijk de sleutel...!
Een periode van maanden wachten op..?! Tja, wie zal het zeggen… Uiteindelijk in het bezit van de keuringsrapportage over Elektra voorziening, Septictank (niet aanwezig) en Asbest/Lood rapport.
Natuurlijk komt de afspraak niet uit, maar kunnen deze gelukkig nog wel een dag opschuiven. Het betekend wel dat we net van onze terugreis uit de Ardenne (familie weekend), auto herladen en op een maandag heen-en-terug naar Frankrijk rijden. Ongeveer 650KM afstand tussen huis en (vervallen) huis.
De afspraak is om 17.30, we besluiten om daarvoor nog even het terrein en de objecten te bezichtigen. Even schrikken bij aankomst; de bramenstruiken groeien inmiddels het dak op. Dat wordt binnenkort onze eerste opdracht; terrein vrijmaken.
We hebben ons door het hoge gras heen geslagen en alles stond nog net zo mooi (= vervallen, ingestort) als hoe we de aankoop hadden gedaan. Terrein is gelukkig groot genoeg om even een plasje achter te laten (niet alleen door mijnheer) en daarna snel door naar het volgende dorpje ( zo'n 10 minuten afstand).
We hebben geen meterstanden kunnen opnemen, deze stond al maanden (wellicht zelfs jaren) uit. De waterstanden moeten van de makelaar komen. En die laatste persoon was er niet, kon de mevrouw niets aan doen, een ziekenhuis bezoek is een geldige reden.
Oké, nu lopen we tegen ons eigen 'uitstel-dingetje' aan… Over de gang van zaken ging dermate veel tijd overheen, dat we bijna de hoop hadden opgegeven of het nog wel zou lukken. Uit frustratie hebben we onze cursus Frans na een maand of 3 al niet meer doorgezet… En ja… dat is het enige wat je mee moet nemen als je naar Frankrijk gaat; een woordje Frans.
Gelukkig hadden we te kampen met een bijzonder aardig stel (verkopende partij) en een hippe Notaris. Néerlandais was nog net iets te hoog gegrepen, maar men kon wel een online vertaalmachine starten Frans naar Engels. De stukken waren gelukkig ingelezen (en vertaald) dus konden we er met een redelijk gang door heen. Een grapje of we de meubels overnemen wilde nemen (TV uit de jaren 60 en een poppenhuis) konden we er zelf nog uithalen. Gelukkig kent Tessa drie woorden meer dan mij en is het uiteindelijk gekomen tot een handtekening.
De verkopende partij (man) begon te klappen bij het tekenen, weet nog steeds niet of die blij was dat ze eindelijk de verkoop hadden gerealiseerd of dat we met deze taalbarrière hebben kunnen slagen ;)
Helaas was er geen tijd voor een drankje, de reis moest direct weer terug naar huis worden gezet. Maar we zijn heel blij dat we het op deze wijze hebben kunnen voltooien. Vanaf nu kunnen we deze uitdaging echt starten! Even voelde we onszelf op een podium staan… helaas bleken de flitsers afkomstig van snelheidspalen… najah, we zien ze wel binnenkomen.
In ieder geval… wordt vervolgt!
We gaan ons volgende bezoek plannen, Elektro aansluiting regelen en terrein ruimen. Dan kunnen we zien wat er echt allemaal moet gebeuren. Au revoir!